Tetro – recenzja

  

Występujący w tytułowej roli (Angiego Tetrociniego) Vincent Gallo gra postać bardzo przypominającą bohatera, w którego wcielił się w innym filmie, a mianowicie Billy’ego Browna z „Buffalo ’66” (tytuł z nieznanych powodów przetłumaczony jako „Oko w oko z życiem”). Tetro podobnie jak Billy żyje z kompleksem niższości spowodowanym w głównej mierze egotyzmem ojca pragnącego dominować niemal we wszystkim. Angie jest pisarzem, jednakże z niejasnych dla otoczenia powodów nie chce on opublikować pisanego szyfrem, chowanego w skrzyni autobiograficznego dzieła. Tajemnice głównego bohatera odkrywamy wraz z jego bratem, Bennym, który odwiedza Tetro po latach rozłąki. Chłopak z pomocą partnerki Angiego, Mirandy postanawia zmusić utalentowanego pisarza do pozbycia się ciężaru przeszłości poprzez ukazanie światu swojego opus magnum.

Rodzinna rywalizacja, freudowska walka ojca z synem to temat przewodni filmu. Istotnym wątkiem jest też sztuka będąca swego rodzaju osią przedstawionej historii. Sztuka pozwala odnosić sukcesy, które mogą jednak zniszczyć relacje z bliskimi. Tetro wie o tym najlepiej, dlatego porzuca pogoń za sławą wielkiego pisarza i nie chcąc powtarzać błędów ojca, wybiera rodzinę.

Jak zwykle w przypadku filmów skupiających się na jednym bohaterze (w dodatku artyście), opowiadających o jego życiu, przeszłości, także i w „Tetro” możemy szukać analogii do biografii samego reżysera. Rodzina Coppoli podobnie jak ród Tetrocinich wywodzi się z Włoch. Ojciec reżysera był znanym kompozytorem i dyrygentem tak, jak Carlo Tetrocini, natomiast związany z branżą filmową August Coppola pozostawał przez większość życia w cieniu dużo sławniejszego młodszego brata, Francisa Forda właśnie.

Coppola stworzył film w dużej mierze różniący się do swoich ostatnich dokonań – stonowany, pozbawiony sensacji, z doskonałymi zdjęciami i grą aktorską. Mimo to, wielu widzów może narzekać na tempo czy brak wyrazistości, która uczyniłaby opowieść bardziej porywającą. „Tetro” nie jest z pewnością arcydziełem pokroju „Rozmowy” czy „Czasu Apokalipsy”. Tego chyba nikt się nie spodziewa. To obraz po prostu bardzo dobry, a może za bardzo,  biorąc pod uwagę kryzys późnej twórczości, jaki w końcu dopada niemal każdego z wielkich ludzi kina.