Diabeł, który… Teatru Studyjego, Komeda Teatru Nowego im. Kazimierza Dejmka w Łodzi, Miarka za miarkę Teatru Powszechnego w Łodzi, Tango Łódź Teatru Powszechnego w Łodzi oraz Wassa Żelaznowa Teatru im. Stefana Jaracza w Łodzi- to kandydaci do spektaklu teatralnego 2016 roku.

Poza poniższymi kandydaturami w trakcie obrad dyskutowaliśmy nad takimi propozycjami, jak: Wraki Fundacji Kamila Maćkowiaka, Matek Rozstawacz Teatru Arlekin, Wielka Księżna Gerolstein Teatru Muzycznego oraz Antoniusz i Kleopatra Teatru im. Stefana Jaracza.

Warto przypomnieć poprzednich laureatów: w 2013 roku Diva Show Fundacji Kamila Maćkowiaka, w 2014 roku Kobro Teatru Nowego im. Kazimierza Dejmka w Łodzi, a w 2015 CYberiada Teatru Studyjnego w Łodzi.

Diabeł, który...  wyreżyserował Mariusz Grzegorzek. Johna Osborne polskiemu widzowi znany jest przede wszystkim dzięki licznym inscenizacjom sztuki Miłość i gniew. Jego The Devil Inside Him nigdy wcześniej nie był wystawiany w Polsce.

– „Prosiłem o miłość, a zmusiliście mnie do nienawiści” – mówi Huw, (opętany przez diabła?) bohater sztuki, którego w spektaklu gra Maciej Musiałowski. – Może to nadwrażliwy poeta? Może chory psychicznie morderca? – mówi reżyser  –  to najciekawsze w tym tekście – wszystko jest tu ambiwalentne. Wielka Brytania, lata 50-te XX wieku, purytańskie środowisko na prowincji – On, rodzice, dziewczyna, Pastor (Diabły?). I zbrodnia.

Dożyliśmy czasów, w których wolność, ekspresja, prawo do wyboru własnej ścieżki jest w mechaniczny sposób blokowane – to zmierza ku katastrofie, nie wprowadzi społecznego ładu ani moralnego porządku – mówi reżyser.

Więcej o spektaklu znajdziecie tutaj.

Spektakl poświęcony jest życiu i twórczości przedwcześnie zmarłego wybitnego polskiego kompozytora i jazzmana Krzysztofa Komedy Trzcińskiego. Próba przyjrzenia się krótkiemu, aczkolwiek intensywnemu życiu muzyka, zakończonemu niespodziewaną, absurdalną wręcz śmiercią.

Osią dramaturgiczną tekstu są spotkania Komedy z wybitnymi osobowościami jego epoki (Roman Polański, Marek Hłasko), które okazały się dość kluczowe jeśli chodzi o jego losy- artystyczne i życiowe, ale chcemy też spojrzeć na Komedę z prywatnej, domowej perspektywy – w tym „matkującej” mu i organizującej jego codzienne życie Zofii Komedowej. Kluczową dla tekstu figurą okaże się jednak postać Fryderyka Chopina – innego, przedwcześnie zmarłego Kompozytora Na Emigracji w Trudnych Dla Polski Czasach – który pozwoli nam spojrzeć na historię Komedy nie tylko w ramach jazzowej widokówki, ale naszej dzisiejszej perspektywy, która nie może pozostać obojętna na to, co dzieje się polską kulturą, wolnością wypowiedzi artystycznej i swobodą obywatelską do korzystania z jej dóbr.

Więcej informacji o  spektaklu można znaleźć tutaj.

Więzienie – klatka, labirynt. Wewnątrz niej osadzeni i ich nadzorcy – obserwatorzy. Książę, opiekun wszystkich, wyjeżdża – podobno do Polski – oddaje „władzę absolutną” niejakiemu Angelo. Ten zaprowadza nowy ład. Tak rozpoczyna się Miarka za miarkę na podstawie sztuki Williama Szekspira zrealizowana dla Teatru Powszechnego przez Pawła Szkotaka.

O czym opowiada Miarka za miarkę? Zarówno o władzy, jak i o obłudzie, fałszerstwach, intrygach, miłości i śmierci. Tak jak przed wiekami Szekspir, tak teraz realizatorzy wyśmiewają tych, którzy nie powinni, a obejmują nadzór. Zadają pytanie o kondycję człowieka – zmian zachodzących w nim pod wpływem środowiska ( np. więzienia, roli przywódcy).

Więcej informacji o spektaklu można znaleźć tutaj.

Historia zaczyna się w przeddzień Rewolucji 1905 roku. Rozgoryczony tłum robotniczy zbiera się, by walczyć o swoje prawa i wykrzyczeć frustrację życiem morderczą codziennością. Korowód rusza. Jak wirujący danse macabre tańczony przez Heroda, Śmierć i Diabła przez scenę przetaczają się kolejne lata, epoki i wydarzenia od przemysłowej Łodzi aż do współczesności.

“Tango Łódź” to ciekawa propozycja prezentująca kondycję naszego miasta – utopii, której mimo ciągłych porażek wciąż chcemy żyć i zmieniac na lepsze.

Więcej infromacji o spektaklach można znaleźć tutaj.

WASSA ŻELEZNOWA w reżyserii Leny Frankiewicz to opowieść o stanie granicznym społeczeństwa, w jakim żyjemy, na przykładzie podstawowej komórki społecznej – rodziny. To historia o tym, do czego doprowadził drapieżny kapitalizm, który skolonizował nasze relacje społeczne i rodzinne. Zmienił język miłości na język ekonomii. Rodzina, która mogła stanąć w opozycji do panującego systemu już nie działa. Nie spełnia swojej funkcji skazana na egzystencję w ramach przemocowych rozwiązań rodem ze świata rekinów finansjery. A przecież rodzina kiedyś nie była strefą gwarantowanego zwrotu i zysku, nie rządziła się równowagą opłacalności. Wobec utraty możliwości komunikowania się doszliśmy do momentu, w którym relacje społeczne sprowadzają się do relacji pozoru, spektaklu. Wszystko, co dawniej przeżywano bezpośrednio, oddaliło sie, przybierając postać przedstawienia. 

Małgorzata Maciejewska, dramaturg

Więcej informacji o spektaklu można znaleźć tutaj.

Sposoby głosowania:

1. Wyślij maila na adres konkurs@plasterlodzki.pl o temacie “Plastry Kultury”. W treści wpisz nominowanego na którego głosujesz oraz swoje imię i nazwisko. Uwaga! Każda osoba głosująca mailowo może oddać tylko jeden głos w danej kategorii, może jednak oddać głos na dowolną liczbę kategorii 🙂

UWAGA!! Głosować możecie do 21 lutego, do godz. 23:59. Gala finałowa odbędzie się 22 lutego, o godz. 19 w Domu Literatury (Roosevelta 17)

UWAGA! Nie zauważyliśmy, że premiera Powidoków, to już 2017 r. :), dlatego miejsce zajęła Kamer Akcja

Zobacz pełen regulamin Plastrów Kultury

WIĘCEJ INFORMACJI O PLASTRACH KULTURY, W TYM O KAŻDEJ Z KATEGORII ZNAJDZIECIE TUTAJ