Powróćmy jak za dawnych lat – recenzja

„Seksapil”, „To ostatnia niedziela”, „Ja się boję sama spać” na dobry początek, czyli piosenka z okresu 20-lecia  międzywojennego na inaugurację nowego sezonu artystycznego Teatru Muzycznego.

Dowcipne, figlarne lub romantyczne, ale zawsze wpadające w ucho – takie były piosenki przed laty. Trudno się dziwić, że ich popularność nie blednie, a wręcz kwitnie. I choć ich pierwszych wykonawców nie ma już między nami, dzięki ich utworom nigdy o nich nie zapomnimy. Bo czy jest ktoś, kto nie słyszał o Mieczysławie Foggu, Eugeniuszu Bodo, Hance Ordonównie, czy Adolfie Dymszy?

I właśnie na piosenki tych artystów, sprzed ponad pół wieku, dodatkowo uzupełnione o utwory między innymi Ireny Santor, postawili organizatorzy inauguracji nowego sezonu artystycznego Teatru Muzycznego w Łodzi. Z tej okazji wystawione zostało widowisko muzyczne „Powróćmy jak za dawnych lat”, w całości opierające się na szlagierach „ze zdartej płyty” w aranżacji  krakowskiego dyrygenta i aranżera Tomasza Chmiela. Wśród wykonawców zobaczyć można między innymi  Annę Dzionek, Emilię Klimczak, Małgorzatę Kustosik, Sylwię Strugińską, Zbigniewa Maciasa, Piotra Kowalczyka i Tomasza Raka.

Piękno wykonania piosenek „Ada to nie wypada”, „Bubliczki”, „Każdemu wolno kochać”, czy tytułowej „Powróćmy jak za dawnych lat” podkreślone zostało przez kostiumy – jakby przeniesione w czasie wprost z 1930 roku oraz wnętrze, w którym obejrzeć można było widowisko – Salę Lustrzaną w Pałacu Poznańskiego.

Mankamentem przedstawienia były bardzo kiepskie żarty przeplatające się z utworami. Dowcipy z brodą, mało zabawne anegdotki, oklepane dykteryjki… „Co leży w trawie i nie dycha?” – realizatorzy spokojnie mogli ich widzom oszczędzić.

	Artyści podczas prób

POWRÓĆMY JAK ZA DAWNYCH LAT
widowisko muzyczne

REALIZATORZY:

OBSADA