Ondine – recenzja

Choć najprostsze wyjaśnienie jest zazwyczaj tym prawdziwym i choć życie nie zaskakuje nas nadprzyrodzonymi zdolnościami, czy fantastyką na jawie, wciąż jesteśmy skłonni uwierzyć pięknu literackiej baśni bardziej niż racjonalnym odpowiedziom rozumu… Dlaczego?

Dlaczego wyobraźnia kpi z nas, poważnych ludzi żyjących w epoce fotograficznego wszechpoznania i internetowej panzofii? Jak to możliwe, że łatwiej nam wierzyć niż wiedzieć, przeczuwać niż odczuć?

Reminiscencje dziecięcych historii i rozbudzających chęć poznania świata basni, wciąż dają o sobie znać w sytuacjach, w których z powodu strachu, czy niezwykłej fascynajcji nie jesteśmy w stanie, bądź podświadomie nie chcemy zrozumieć, a jedynym wyjściem jest mitologizacja dźwięków, zdarzeń, obrazów i doświadczeń.

To wtedy dębowy konar przybiera postać zdeformowanej ręki, wtedy szelest torebki staje się złowieszczym warczeniem, a świetlisty grom zwiastunem biblijnej apokalipsy.

Niestety, lub jak zapewne uznają niektórzy, na szczęście, w końcu dochodzi do swoistej noezy a czar, bądź zaleznie od sytuacji, groza rozpływają się niemal natychmiast w zestawieniu z klarowną analizą i rzeczowym podejściem.

Zawsze pozostanie jednak wątpliwosć, bo gdy uwierzyliśmy naprawde mocno, nigdy nie pozbędziemy się domniemań, nie przestaniemy doszukiwać sie podważających wnioski szczegółów.

Czy wynikać to będzie z naszej pychy i chęci udowodnienia swojej racji? Udowodnienia iż nie mogliśmy przeciez tak po prostu dać sie zwieść, oszukać, zauroczyć?

Skonfudowani i ograniczeni, z jednej strony, nieskończonością wyobraźni, a z drugiej faktami i wytłumaczalnością wszelkich zjawisk ogromem zdobytej przez ludzkość wiedzy, trwamy w intelektualnym zawieszeniu, niepewni, sterowani raz po raz rzeczywistością i głębią podświadomości.