Kocham kino – recenzja

Miłość potrafi człowieka artystycznie nakręcić! Prawda ta, zobrazowana na 33 sposoby przez gigantów współczesnego kina, przestaje być trywialna. Zaczyna wzlatywać… a raczej piąć się po stopniach historii Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Cannes.

 

„Kocham Kino” zrealizowano na 60. urodziny festiwalu. Inicjatorem przedsięwzięcia był Gilles Jacob. Miłość do sztuki wielkiego ekranu, zjednoczyła wielkie nazwiska, m.in.: Davida Cronenberga, braci Dardenne, Claude’a Leloucha, Davida Lyncha, Romana Polańskiego, Wima Wendersa, Larsa von Triera czy Wong Kar Waia. Narodził się dwugodzinny obraz skomponowany z 33 trzyminutowych etiud. Choć podejmują wspólny temat, każda oparta jest na oryginalnym koncepcie, prezentuje inny koloryt kulturowy, a co najważniejsze posiada niepowtarzalną poetykę – charakterystyczną dla stylu danego reżysera. Dzięki temu nawet powtarzające się motywy mają w sobie blask odmiennego spojrzenia. Bawią, ciekawią, przywołują znane kadry.

Trzyminutowe filmiki ułożone zostały tak, aby tworzyły określoną dramaturgię. Humorystyczno-liryczne wprowadzenie przechodzi zatem w erotyczno-kryminalne intrygi, wabi sentymentalną nutą, wreszcie podrywa z krzesła mocnym akcentem absurdu (tu brawa dla Larsa von Triera!). Przede wszystkim jednak fundują sporą dawkę inteligentnego humoru. Doskonałym chwytem kompozycyjnym jest ujawnianie nazwisk reżyserów poszczególnych impresji, dopiero na koniec każdej z nich. Widz otrzymuje zatem zadanie – rozszyfrować, do kogo należy dany obraz. Prawdziwy miłośnik kina bez problemu rozpozna dzieło swego mistrza. Twórcy postarali się, aby w swoich trzyminutowych wyznaniach miłości do kina, zawrzeć najlepsze, charakterystyczne dla ich stylu smaczki.

Miłośnicy kina, zasiądźcie przed wielkim ekranem i oddajcie się czarowi tej produkcji. Bo jeśli kochać kino, to w tak doborowym towarzystwie… i na 33 sposoby. A może więcej…