Od pierwszych minut film Vincenzo Natali’ego bombarduje pięknymi zdjęciami (pierwsze spotkanie Ginger z Fredem), obrazy nasycone są nieco błękitnymi odcieniami, dodaje to niezwykłości „Istocie”. I tu zaczyna się problem – ponieważ poza ostatnimi dziesięcioma minutami film ten nie jest ani horrorem, ani thrillerem. To raczej dramat z elementami s/f. Elza i Clive obserwują nową istotę, żyją z nią, tak jak żyje się ze zwierzątkiem domowym, lub z dzieckiem. Dren (powstała istota) rozwija się w niesamowitym tempie, uczy się, przyswaja zwierzęcych i ludzkich nawyków, uczłowiecza pozostając zierzęciem.

„Istota” to wielki, piękny, a zarazem trudny poemat. To pewna przestroga przed próbami ingerencji w DNA, a co jeszcze ważniejsze to próba przypomnienia co znaczy ludzkość. Czym jest „człowieczeństwo” i czym jest „zwierzęcość”. Często obrzydzają nas pewne sytuacje – zdrada, seks, zabójstwo, agresja – a może są to po prostu zakorzenione instynkty. Może walka dwóch samców o dominacje (w jakikolwiek sposób – polityka, wojna, szkoła) jest wpisana w DNA, mięso jest bardziej naturalnym składnikiem odżywczym dla ludzi od przysmaków wegańskich?

„istota” zadaje wiele pytań, na część z nich odpowiada. Całość psuje nieco końcówka – dla tych, którzy przyszli mylnie do kina myśląc, że to horror. Film mógł się skończyć 15 minut przed czasem, byłby bardziej niedopowiedziany, jednak autor chciał zaprezentować swoją wersję i opowieść. Można ją obejrzeć w kinach. Dobry obraz, ale wyłącznie dla wielbicieli ambitnego kina fantastyczno-naukowego.