Boso, ale na rowerze – recenzja
Śmiech przez łzy – to droga, jaką wytyczył nam w „Boso, ale na rowerze, Van Groeningen. Obraz jest adaptacją częściowo autobiograficznej książki Dimitriego Verhulsta. W filmie wykorzystano dwa wątki, które zawsze sprzedadzą się publice, przede wszystkim motyw niespełnionego pisarza uwikłanego w trudne dzieciństwo. Na zakończenie rzecz jasna nie mogło zabraknąć happy endu.
Całą rodzinne utrzymuje ze swojej skromnej emerytury babcia, która zawsze stoi murem po stronie swojego wnuka. W tym filmie nikt nie użala się na swój los, przed oczami mamy jedynie obraz dobrej zabawy i śmiechu. Klan zawsze trzyma się razem, każdy może na siebie liczyć.
O całej fabule można byłoby rzecz sentencjonalnie „nihil nove sub sole”, ale nie do końca. Choć całość oparta jest na znanych wątkach, które trzymają widza przy ekranie. To obraz niezaprzeczalnie skrojony jest wyjątkowo. Naturalistyczne sceny przemocy i wymiocin zacierają się kiedy pojawiają się drobne iskierki nadziei na poprawę sytuacji Strobbe’ów. Jak w kalejdoskopie zmieniają się nastroje i klimat, jest przesłodko, ale nie brakuje także goryczy. Po prostu c’est la vie, w najmroczniejszym i najgorętszym wydaniu.
Film ten niewątpliwe należy zobaczyć! Obraz zrobił na mnie piorunujące wrażenie i na tyle przemówił do mojej podświadomości, że zamierzam przeczytać powieść na podstawie, której została oparta ekranizacja.
krótka recenzja filmu:
http://informatorkulturalny.blogspot.com/2010/07/boso-ale-na-rowerze.html