Amalia. Królowa Fado – recenzja

 

„Amalię. Królową Fado” rozpoczyna scena koncertu tuż po rewolucji goździków 1974 r., która doprowadziła do upadku Salazara, dyktatora Portugalii. Pojawieniu się Amalii (Sandra Barata Belo) na scenie towarzyszą okrzyki: „faszystka”. Gwiazda portugalskiej muzyki nigdy nie zajmowała się polityką, a jej credo brzmiało – Interesuje mnie fado, nie polityka. To jeden z czynników, za który podziwiam tę prostą dziewczynę z ludu, która przedostała się na europejskie  i międzynarodowe sceny.

Film daleki jest od kontekstu historycznego, tylko w pierwiastkach śladowych poznajemy trudną sytuację mieszkańców Lizbony. Całość fabuły wypełnia postać Amalii, jej życie codzienne, relacje rodzinne, a przede wszystkim historia kariery muzycznej.

Muzyka w dużej mierze wypełnia i nadaje właściwy klimat tej opowieści biograficznej. Choć nie ukrywam, że ten gatunek muzyki przeznaczony jest dla znawców i koneserów tych pieśni. Po obejrzeniu całej projekcji, wysłuchaniu fragmentarycznych utworów z repertuaru Amalii, pozostał w moim umyśle i sercu jedynie smutek. Jedyny moment, w którym za zapartym tchem czekałam na rozwój wydarzeń, to końcowa scena oczekiwania na wynik badań głównej bohaterki.

Obraz  Carlosa Coelho da Silvy jest nostalgiczną, smutną historią, z której można byłoby stworzyć kilka dobrych odcinków telenoweli. Zastanawiam się może kilka drobniejszych miniatur ożywiłoby tę fabułę, a uradowany widz nie musiałby przetrawić całej historii, w tak długim sensie. Film polecam wielbicielom muzyki fado, a także każdemu, kto ma ochotę poznać klimat tej oryginalnej, portugalskiej muzyki.